Ik had net mijn weekendboodschappen gedaan in het centrum van Etten-Leur en was op weg naar de parkeergarage toen ik op een gure zaterdagmiddag vóór de Albert Heijn een groep mensen hoorde zingen. Het bleek een popkoor te zijn. Ze trokken mijn aandacht, niet alleen om hun mooie meerstemmigheid, het feit dat ze zich kennelijk voor dit optreden zo mooi hadden uitgedost (wit met blauw en groen), maar ook de warmte die ze samen uitstraalden. Met mijn kar vol boodschappen sloot ik aan bij het publiek dat daar al stond te genieten en ik bleef ook staan luisteren. Ik vergat de kou en liet me meeslepen door hun samenzang. Ik kende in die tijd nog niet heel veel mensen (ik woonde hier namelijk nog maar net) en was dus verheugd toen ik ontdekte dat ik iemand in het koor herkende. Astrid, de moeder van een vriendinnetje van onze jongste dochter. Zwaar onder de indruk sprak ik haar na het optreden aan en complimenteerde haar met hun mooie uitvoering. Zij was nog helemaal euforisch toen ze antwoordde dat ze mijn complimenten over zou brengen aan de overige koorleden, want ja, ze hadden het samen gedaan, ze hadden met elkaar iets moois weggezet.
Eenmaal thuis vertelde ik in geuren en kleuren aan mijn man Willem wat ik beleefd en meegemaakt had. Dat de koorleden zo’n lol hadden met elkaar, zo intens genoten van hun eigen optreden en hoe trots men na afloop was. Ik buitelde gewoon over mijn eigen woorden, zo’n indruk had dit optreden – van nog geen half uur – op me gemaakt.
Willem hoorde mijn waterval aan en zei: als je daar zo enthousiast en blij van wordt, waarom heb je je niet gelijk aangemeld? Stomverbaasd keek ik hem aan: Hoe zie je dat voor je? Ik, die geen noot kan lezen en die helemaal van de wijs raakt als iemand naast me de tweede stem zingt! Ze zien me aankomen!
Toch heeft hij de kiem gelegd voor mijn denkproces, want niet veel later sprak ik Astrid aan op het schoolplein. Ik deelde mijn twijfels maar vertelde haar ook dat ik het maar niet uit mijn hoofd kon zetten. Stiekem droomde ik erover hoe geweldig het zou zijn als ik bij een volgend optreden daar tussen zou staan! Ze raadde me aan om vrijblijvend een repetitieavond te bezoeken om te kijken of de sfeer me beviel, of ik het repertoire leuk vond en of ik daarna nog steeds mijn twijfels had. En dat heb ik gedaan. De maandagavond daarop ging ik met haar mee en kwam in een warm bad. Zo bleken meer koorleden geen noot te kunnen lezen. En de dirigent die mijn stemtest afnam, verzekerde mij tot mijn grote opluchting, dat ik al na een paar weken niet meer afgeleid zou zijn door de andere stemgroep naast me, wat inderdaad bleek te kloppen. Er viel een last van mijn schouders toen mijn twijfels aannames bleken te zijn geweest. Ik heb die repetitie mee gedaan en genoot!
Uiteraard heb ik het aanmeldformulier ingevuld. Nu sta ik er al weer zo’n 16 jaar tussen en ben ik één van hen. En weet je nog dat het Willem was die mij aanmoedigde om dit te gaan doen? Nou, hij zit er nu zelf ook bij.