“Wil je niet bij ons koor komen zingen?” vroeg Gert Jan Ter haar. We waren al een behoorlijke tijd bevriend en ik wist dat hij in een koor zong. “Niets voor mij” dacht ik. Zingen in een koor leek me saai en ik dacht dat de liedjes net zo saai zouden zijn.
Het was in de periode dat EL Pio niet zo goed in haar vel zat. Een deel van het koor was opgestapt en EL Pio moest opnieuw gebouwd worden. In die tijd , begin 2010, werd er af en toe ook gerepeteerd bij Gert Jan in de woonkamer. “Kom dan in ieder geval een keer kijken bij de repetitie”.
Als een vriend je zoiets vraagt dan doe je dat. Dus op een maandagavond liep ik naar de boerderij waar Gert Jan toen nog woonde en zag voor het eerst een deel van EL Pio.
Omdat de kamer volstond met zangers en zangeressen ging ik op de trap zitten en zou, dacht ik, plichtmatig luisteren naar wat er gezongen zou worden.
Na de opwarming van de stembanden begon het echt. En eerlijk is eerlijk. Ik vond het mooi. Sterker nog, bij sommige nummers kreeg ik kippenvel!
“Dit wil ik ook!” dacht ik. Het mooiste nummer van die avond zal ik nooit vergeten en zing ik nog steeds, zelfs voor de kleinkinderen. Lullaby van Billy Joel. Schitterend.
In de 12 jaar dat ik nu bij EL Pio zing zijn er veel van dit soort pareltjes voorbij gekomen. Van Oceaan (Racoon) tot Cild in Time (Deep Purple).
EL Pio is een deel van mijn dagelijks leven geworden. Ik krijg veel energie van het zingen maar heb ook plezier in het onderhouden van de website, tegenwoordig samen met Cindel.
Zo werd mijn idee dat zingen in een koor saai en oubollig zou zijn volledig omgegooid. Zingen in een koor is echt heel erg leuk!
Ben Slagmolen