Ik ben inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd en jarenlang motorrijder geweest. Veel van die ritten maakte ik samen met Anke, een goede vriendin en fantastisch mens. Zij was niet alleen een ervaren motorrijdster, maar ook een uitstekende zangeres bij een koor. Zo’n vijftien jaar geleden vroeg ze me eens mee te gaan naar een repetitie – haar koor had dringend mannenstemmen nodig. Voor haar wilde ik dat natuurlijk doen.
Die eerste repetitie bij (destijds) Popkoor EL Pio in Etten-Leur zal ik niet snel vergeten. De ontvangst was zó hartelijk dat ik me meteen welkom voelde. Of ik echt kon zingen, wist ik nog niet – maar dat bleek gelukkig mee te vallen.
Wat begon als een plezier voor Anke, werd een cadeau aan mezelf. Ik ben inmiddels geen motorrijder meer, maar zing al ruim achttien jaar met veel plezier bij EL Pio Popvocals. Het koor voelt als familie. Samen werken aan een muzikaal optreden geeft zoveel voldoening – dat is met geen pen te beschrijven.
En dan die momenten die je bijblijven. Zo stonden we ooit met slechts twee mannen (een tenor en ik als bas) tegenover een jury op een korenfestival. Spannend, want de groep vóór ons – mét zeven mannen – kreeg van de jury te horen dat ze dringend meer mannen nodig hadden. Onze verwachting? Eenzelfde kritiek.
Maar het liep anders. De jury zei:
“Dames, jullie mogen deze twee heren weleens heel hard bedanken – zij hebben jullie fantastisch ondersteund.”
De zaal klapte, wij bloosden, en het moment voelde magisch.
Dat is wat zingen bij EL Pio zo bijzonder maakt: de muziek, de verbondenheid en het samen iets moois neerzetten.
